Er was eens een meisje met zó een dikke buik, ze leek wel zwanger. En lang sprookje kort: dat was ze ook. Ze woonde in het Rijk der Fabelen, hier niet zo heel ver vandaan. Veel dichterbij dan je zou denken zelfs. Op een dag ging ze -zoals ze dat eigenlijk al zo vaak had gedaan- ff de WC-eendjes voeren in het Babypark. Ze wandelde en genoot er ouderwets van, totdat ze gaandeweg opeens een beetje begon te piekeren...
Want ze liep daar nou wel zo lekker als altijd met die plastic zak vol oud brood. Maar ze was natuurlijk wel steeds zwangerder geworden de afgelopen tijd... Hoeveel kilo mocht ze nog eigenlijk tillen en tot wanneer precies?
En hoe ver was het eigenlijk wel niet lopen naar de vijver in het Babypark? Was dat nog wel verantwoord?
Gebruik je als je brood gooit je rechte buikspieren? Tot hoeveel weken mag dat?
Hadden de WC-eendjes geen vogelpestgriep? Was daar eigenlijk al een vaccinatie tegen? En als die er was, wanneer moest dat? En durfde ze 'm dan überhaupt wel te nemen?
Ze dacht erover na, terwijl ze een stukje droog brood uit de zak nam en in haar mond stak. Dat hielp vaak tegen haar misselijkheid, die ze bij vlagen soms nog een beetje had. Maar ho! K*t! Zat er geen schimmel op het brood? Ze had helemaal niet gekeken! Ze googelde even en las dat ze contact op moest nemen met haar huisarts als ze zich zorgen maakte. Ja, dat deed ze wel. En nu nog des te meer eigenlijk... Ze maakte een afspraak en at tot die tijd maar even helemaal geen brood meer. Zekerheid boven alles.
Ze ging om haar gedachten tot rust te brengen, even op haar rug op het lekkere zachte mos langs het kronkelige bospaadje liggen. Oh nee, niet op haar rug natuurlijk! Op haar linkerzij, want ze had ergens gelezen dat dat beter was.
Ze probeerde zich even te ontspannen en ademde diep uit. Oh nee kak, in. Of toch... Ze dacht aan haar bekkenbodem ook opeens... 'aan' op 'in' of 'in' op 'aan' of wat was het ook alweer?
Ze stond toch maar weer op en liep verder. Beetje pijn in haar bekken. Ze was vast bij het ontbijt haar retedure supplementen vergeten te nemen. Wat stom...
En wat zag ze daar nou? Een wit paard. Zou ze erop? Lekker relaxed wel. Even zitten. En fijn ook ff een keertje zo zonder prins. Kon dat kwaad? Tot wanneer mocht dat ook alweer? Ze deed het voor de zekerheid toch maar niet en pepte zichzelf op voor het laatste stukje.
Daar zag ze het al. Gelukkig. De mooie open plek in het Babypark, met de vijver vol WC-eendjes. Onder het voeren deelde ze haar twijfels met ze, in de hoop op wat betrouwbaar advies. Maar je raad het al... Ze kwaakten allemaal alleen maar wat.
Het supplementen WC-eendje kwaakte het aller hardst. Maar ook de volgevreten WC-eendjes met duurbetaalde online zwangerschapsprogramma's, met de gesponsorde socials, met de dubieuze zelfhulpboeken, met de sensatiezucht en met de Tel Sell hulpmiddelen konden er wat van. Het meisje werd er nog onzekerder van dan ze al was en begon te huilen.
En toen kwam daar opeens -echt waar- een goede fee. Laten we haar Floor noemen. Ik noem goede dingen vaker Floor ;) Floor liep op haar vrije dag een beetje toverstokken te gooien met haar hondje Waarrookisisvuur (maar daar waren er meer van, dus ze noemde 'm Fikkie) en hoorde het luide gekwaak en het gehuil. Ze besloot erop af te gaan en had direct feilloos in de gaten wat hier aan de hand was. Ze nam de allergrootste stok die ze had en maakte in no time korte metten met alle WC-eendjes. Zo. Díe voor je.
Nee, dat verwacht je inderdaad misschien niet direct van een goede fee. Maar ja ik zei al, het was haar vrije dag hè... En ze had gewoon heel heel erg de schurft aan figuren die hun snavel te veel, te hard en te ongefundeerd opentrekken. Soms moest dat er gewoon ff uit.
Floor nam het meisje mee van het padje. Fikkie holde blij achter ze aan. Over de weg met de korte bochten. Om de uit hun verband gerukte mummies heen. En langs het stuk met de donkere plekjes vol stierenpoep. Fikkie snuffelde overal even aan, hij hield er wel van. Maar gewoon links laten liggen allemaal. En door. Weg uit dat Rijk der Fabelen.
Op het rechte eind, bij het bos door de bomen, waren ze er bijna. Bij het Land van de Heldere Bronnen, bewoond door de Gedreven Professionals. Het meisje verbaasde zich over de uitstekende bewegwijzering opeens. En de bronnen, waren inderdaad prachtig helder. Ze werden warm welkom geheten door de Gedreven Professionals, die haar lekker voedzaam eten en drinken aanboden en rustig luisterden naar haar onzekerheden en twijfels. Ze kreeg maatwerk antwoorden op al haar vragen. En tot haar grote vreugde en ontspanning bleek dat ze eigenlijk veel meer kon en mocht dan ze zich gaandeweg in haar hoofd had gehaald. In een piepklein spreukjesboekje dat ze mee terug mocht nemen voor haar vriendinnen thuis, stonden als geheugensteuntje acht praktische, algemene mythbusting spreukjes (combineren is mogelijk):
1. Klim niet te hoog, maak geen diepe duik.
En pas op met vallen op je buik.
2. Is het gutsend heet en wil je altijd alles geven? Chill 'm dan nu liever toch maar even.
3. Er is géén week X waarin ding Y niet meer mag.
Geef iedereen die je dat wijsmaakt een klein middelvingertje en een vriendelijke lach.
4. Rate je je inspanning met een cijfer zeven en kun je er nog bij praten?
Waarom zou je het dan laten??
5. Geen last en kun je uit-/ doorademen bij wat je draagt of tilt?
Ga daar dan zéker mee door als je wilt!
6. Voelt je onderkant zwaar of is ie lek? Pas aan, zoek hulp en hou jezelf niet voor de gek!
7. Voor buikspiergebruik is er maar één enige echte norm,
Je bolle buikje verandert niet van vorm. En over buikbanden bestaan wat ouderwetse grapjes, Maar nee hoor, die maken je buik echt niet slapjes.
8. Pijn in je buik, opeens veel vocht, duizelig, sterretjes en/of hoofdpijn?
Laat je verloskundige even checken wat dat zou kunnen zijn.
Op de klok met onwijs duidelijke klepel zagen ze ondertussen dat de tijd was gevlógen. Want wat was het machtig mooi en interessant allemaal hier. En wat is het vrouwenlijf toch magisch. Ze floten Fikkie er weer bij en gingen met z'n drietjes terug naar het Rijk der Fabelen, want ja... daar woonden ze nu eenmaal toch in alle realiteit.
Daar aangekomen namen ze afscheid, waarbij het meisje plechtig beloofde dat ze zich nooit meer 'zomaar' zou gaan lopen piekeren of zich gek zou laten maken door het gekwaak van een WC-eendje. Vanaf nu checkte ze bij twijfel eerst de grote lijn in haar spreukjesboek. En kwam ze er daarmee nog niet uit, dan zou ze gewoon even de Gedreven Professionals uit het Land van de Heldere Bronnen contacten voor advies. Zelf of anders via Floor, want dat mocht altijd. Gratis. Gold dat ook voor haar vriendinnen? Ja, ook voor haar vriendinnen. Jemig... Ongelooflijk. Ze wist dat het écht waar was allemaal, maar het leek haast wel een sprookje.
Comments