De afgelopen jaren heb ik mijn plekje in de wondere wereld van (ont)zwangeren aardig gevonden, maar voor een paar dingen in de geboortezorg blijf ik gewoon te lomp. Ik kan er niks aan doen, maar in elk geval deze vijf dingen bezorgen me altijd jeuk op onbereikbare plekken.
1. Knuffelen en dansen als programmaonderdeel van congressen en symposia
Meer dan eens meegemaakt in deze sector. Gelukkig dankzij die momenten -via de nooduitgang- wel altijd gezellige ontmoetingen met gelijksoortige collega's in de toiletten. En zo komt alles altijd toch weer goed.
2. Gore dingen die je met navelstrengen en placenta's kunt doen
Navelstrengen en placenta’s vind ik fascinerend. Toppunt van engineering en zeker iets om te bewonderen na de bevalling. Maar dat was het verder wel. Dus als je navelstreng chips gewoon super lekker vindt: doen! Of als je het een cool gezicht vindt om je placenta door de blender te zien gaan. Of om ‘m een week aan je kind te laten zitten nog. Be my guest. Maar ik sla even over en hoef er ook echt niet een heel verhaal bij over waarom dat dan allemaal precies zo goed en zo gezond zou zijn.
3. Mensen die net te kalm en invoelend praten
Al dan niet met verkleinwoordjes, om je zacht doch dwingend te bekeren tot hun opvattingen over hoe je met jezelf en met je (ongeboren) kind om zou moeten gaan. Hard en overheersend is ook niet fijn, maar dit is erger. Ik heb de truc gezien bij consultatiebureau medewerkers. Bij mensen in de coachingbusiness. Yoga juffen. Moeders onderling doen het. Maar ook (luizen)vaders hebben er soms een handje van. Maar joh, tegenwoordig heeft echt iedereen communicatievaardigheden gehad, dus we trappen er niet meer in hoor. Doe geen moeite en praat maar gewoon normaal. Dan zien we vanzelf of we er uit komen. Of niet. Ook ok toch?
4. Prinsen- en prinsessen-kinderen(/ouders)
Schattig, maar persoonlijk hou ik toch meer van apen-kinderen(/ouders). Lekker beetje vlooien en klooien. In de buurt zijn van elkaar en van familie. Maar alstublieft ook lekker klimmen en gewoon eens uit die boom flikkeren. Grijp ze aan hun staart als ze echt te ver gaan, maar láát ze ook vooral lekker. Ik vind het bewonderenswaardig hoe ik sommige ouders zichzelf volledig in dienst zie stellen van hun kinderen. Van preconceptie tot diep in de volwassenheid sparen ze kosten noch moeite om het hun kroost naar de zin te maken. Maar zonde is het ook, niet waar? Je kinderen de trots ontnemen op het weer zelf opstaan na het vallen. Op het écht iets helemaal op eigen kracht gedaan hebben. En op het zelf je shit bij elkaar houden en oplossen. Ik denk dat ik in heel weinig dingen lui ben. Maar qua opvoeden lukt het me -voor het goede doel- vrij goed om op m’n handen te zitten.
5. Mannen die zeggen dat ze vrouwendingen kunnen doen
‘We zijn zwanger.’ ‘Jaaa neeee, borstvoeding geven dat doen we natuurlijk samen’. ‘Nou, onze bevalling was wel zwaar.’ Mijn brein pakt dat gewoon niet uit een mannenmond. Echt lief wel. En betrokkenheid is een must ten tijde van life-events. En voor mannen kán (het zien van!) een bevalling ook echt zwaar zijn. Maar nee haha, sorry...
Nou ja en toen kreeg ik dus -ik met al mijn ontnuchterende lompigheid en ouderwetse vooroordelen, vast nog veel meer dan die waarvan ik me bewust ben- van Robin van Tilburg zo maar gratis en voor niets zijn boek Kickstart je vaderschap opgestuurd. Lezen en er een verhaaltje over schrijven. Dat kan ik. Robin en ik kennen elkaar slechts via via, maar hij leek me een super sympathieke kerel, dus graag. En de eeuwige nieuwsgierige in me had ook echt zin om in zijn boek te duiken. Maar hoe vaker ik er naar keek hoe minder gerust ik erop was dat ik wel de aangewezen reviewer was. Ik was bang om in al mijn eerlijkheid nare dingen te moeten terug schrijven aan de lieve vader van het boek.
Ik stelde het lezen daardoor uit en het boek belandde steeds verder onderop de stapel. Of onderop een van de stapels, beter gezegd. Maar het liet me natuurlijk toch niet los. Beloofd is beloofd. En om het allemaal niet nog meer mosterd na de maaltijd te maken, ging ik er dus voor vorige week.
En poeh mensen… GELUKKIG! Het was ‘gewoon’ een heel erg goed boek! Zelfs voor uber kritische, uit de klei getrokken, emotioneel geremde moeders. Paar zinnetjes moest ik even wegspoelen met een slokje groene thee. Maar zéker 95% van de tekst is hartstikke zinvol, direct toepasbaar en lekker leesbaar.
Kickstart je vaderschap is daardoor een geweldig vertrekpunt lijkt me, voor elke (aanstaande) vader. Het is een prettige mix van ervaringen en praktische handvatten, met aan de lopende band linkjes naar allerlei andere boeken, onderzoeken, artikelen, podcasts etc. (veel oude bekenden kwam ik tegen, leuk!) zodat je zelf nog gericht verder kunt doorlezen/ -luisteren als je ergens dieper in geïnteresseerd bent.
Als moeder en professional voelde ik me al lezende een beetje een gluurder. Wat denk ik bewijst dat dit boek wel echt voor mannen geschreven moet zijn. Ook voelde ik soms een ‘lichte knaag’ van binnen, wat voor mij betekent dat de hele strekking van het verhaal stiekem iets echt waardevols bevat. Het zette me aan het denken.
Hadden mijn man en ik het anders gedaan als hij dit boek destijds had gelezen? Hoe hadden wij ons verlof en ons werk ingedeeld als we nu opnieuw zouden beginnen? Had het (nog) meer wederzijds begrip en een (nog) gelijkwaardiger verdeling van onze taken en rollen en gezichten naar de kinderen toe opgeleverd, als we daar echt voor waren gaan zitten van te voren? EN had hij naar een ‘Vadervuur sessie’ gegaan? (Nee)
Onze kinderen zijn nu 10, 12 en 14 en ik denk -aan hun groei en gedrag te zien- dat we het tot nu toe best aardig gedaan hebben, maar dit boek maakte me toch wel op een indringende manier bewust van veel onbewuste keuzes. En van het feit, dat het nu nog steeds belangrijk is, om af en toe alles eens even van een afstandje te bekijken en de jaarcijfers van onze grootste onderneming ever te bespreken.
Goed. Over naar de keiharde beoordeling dan. Ik zou het boek een 9 geven qua inhoud. Ik doe natuurlijk net weer iets ander werk, maar het dunne lijntje wat Robin gevoeld moet hebben bij het schrijven van dit boek: wél iedereen het eerlijke verhaal vertellen, maar niemand bang maken, voel ik ook altijd heel sterk. Dat lijntje heeft hij hier echt ontzettend keurig en knap gehouden vind ik. Ik vermoed dat vaders extra veel zin krijgen in de ontmoeting met hun kindje als ze dit allemaal lezen, maar tegelijkertijd ook extra goed beseffen dat het best een klus is en keihard werken. En is dat niet vooraf al helpend, dan wordt dat het sowieso straks wel, als ze er middenin zitten en het boek er nog eens bij pakken. #bereidjevooropallesenverwachtniets
En waarom dan geen 10 juf? Nou, dat komt dus omdat ik het boek niet heb kunnen betrappen op ook maar één keer het woord ‘bekkenbodem’ (correct me if I’m wrong Robin) en dat kost je gewoon een punt. Om maximaal te scoren kan het hoofdstuk ‘Verwachtingsmanagement t.a.v. je seksleven’ kan er in een volgende druk vast nog achteraan.
Qua vorm geef ik het boek denk ik ook een 9. Super netjes, maar ook daar een tikkeltje seksloos. M’n zoon even gecheckt nog en die gaf het een ‘Ja, gewoon prima toch...’. Dus ik denk dat de 'gezelligheid ofzo' die ik miste in de opmaak, voor mannen geen enkel punt is en in de doelgroep ook gewoon een 10 oplevert.
Robin, dankje voor jouw bijdrage aan transgenerationele gezondheid. De effort die je in dit boek gestopt hebt, proef je op elke pagina en dat is prachtig. Heel benieuwd naar wat je verder nog gaat doen op dit gebied. We spreken elkaar.
Groetjes, Miriam
댓글