Fakkers

Prachtige Mama’s is misschien niet helemáál het perfecte platform voor dit blog. Toch schrijf ik ‘m.

Ik hoop dat mama’s die thuis over de afdeling (zorg)inkoop gaan er hun voordeel mee kunnen doen. En dat mama’s, die net als ik in de zorg, het onderwijs of een andere sector werken, waarin je tegenwoordig elke scheet van iemand moet noteren en een cijfer geven, het zullen lezen met een gevoel van herkenning. Ik denk dat die mama’s zeker snappen waarom ik de noodzaak voelde dit verhaal te schrijven. Een verhaal over dat ik he-le-maal klaar ben met mijn werk.

Maar je vond het toch zo leuk?! Je passie zus. En je blablabla zo… Je #physiolife #lovemyjob op je Insta. Jazeker! Ik zou nooit iets anders willen doen dan mensen -mama’s het liefst- helpen bij bewegen. Ik ben een sucker voor mijn vak. Alleen door allerlei randzaken suckt dat vak tegenwoordig eigenlijk harder dan ik kan. Geen ruimte meer voor echte liefde. Een verstandshuwelijk is het geworden. Ik leg uit waarom.

Al ongeveer 2500 jaar werkt het normale grote-mensen-leven ongeveer zo:

Mens 1 heeft iets nodig wat ie zelf niet heeft of kan. Mens 2 heeft of kan dat wel. En geeft dat, in ruil voor geld.

Helder. Mens 1 wordt koper. Mens 2 wordt verkoper. Everybody happy. Maar dingen kunnen mij nooit helder en happy genoeg zijn, dus nog even met een voorbeeld:

Mens 1: ‘Bakker, kunt u me helpen aan een bruin volkoren.’ Mens 2: ‘Natuurlijk. Alsjeblieft. Dat is dan €2,25.’

*Mens 1 betaalt. Krijgt bewijs van betaling. Verlaat winkel. Komt -mits goed brood- terug als het tijd is voor nieuw brood en vertelt tegen de buurvrouw dat mens 2 een prima bakkertje is.*

Soms lukt de deal niet helemaal in 1 keer. Dan kan ongeveer dit gebeuren:

A. Mens 1: ‘Bakker, ik zou zo graag eens zuurdesembrood proberen.’ Mens 2: ‘Sorry, dat verkoop ik niet, want daar blink ik niet in uit. Hier heb je adres van de beste zuurdesembroodbakker van het dorp.’

Of dit:

B. Mens 1: ‘Bakker, ik wil graag voor 100 euro een heel jaar lang elke week een vers appeltaartje.’ Mens 2: ‘Dat kan, maar voor die prijs kan ik dat niet doen helaas. Ik reken daar 300 euro voor. Bij de supermarkt om de hoek hebben ze wel het hele jaar door appeltaart voor die prijs. Wél diepvrieskwaliteit. Maar wat je wilt.

Of dit:

C. Mens 1: ‘Bakker, ik kom bij je omdat ik NU behoefte heb aan een vers croissantje.’ Mens 2: ‘Een vers croissantje dat kan zeker, maar duurt helaas 15 minuten. Het kan wel in minder tijd, maar dan is ‘ie niet gaar. Laten we ‘m allebei even chillen in de tijd dat de oven zijn werk doet.’

Nou. En spannender wordt het eigenlijk niet tussen mens 1 en 2. Twee grote mensen onder elkaar. Volwassen taal. Volwassen doelen, verwachtingen, plannen van aanpakken. Niks meer aan doen.

Maar in een land hier niet zo ver vandaan, gaat het allemaal anders. Ook daar ging het duizenden jaren goed, totdat er een ‘systeem’ werd bedacht. Een systeem waarin niet de bakkers hun prijzen, producten en levertijden bepalen, maar andere clubs. De fakkers heten ze. Ik denk omdat het rijmt.

De bakkersklanten laten in ‘het systeem’ hun boodschappengeld beheren door de fakkers. Dat kost geld uiteraard. Máár daarvoor krijgen ze van de fakkers wél de zekerheid op een x aantal keer brood van een bakker dichtbij, die -naar de smaak van de fakkers- kwaliteitsbrood bakt.

Die bakkers hebben een fakking-contract, waarin niet alleen die smaak staat beschreven, maar ook wat de producten mogen kosten. En wat de bak- en levertijden moeten zijn. En dat elke handeling in het bakproces digitaal vastgelegd moet worden in prijzige systemen. En -kers op de taart- dat de bakkers hun klanten van het begin tot het eind van het aankoopproces bloedirritante vragenlijsten in de maag moeten splitsen.

Wat als de bakker niet aan alles voldoet? Bijvoorbeeld de klant heeft geen zin om de vragenlijsten in te vullen? Of de bakker ontdekte dat zijn croissantjes toch lekkerder waren als ie ze geen 15 maar 18 minuten in de oven liet? Nou, dan is het exit. De bakker krijgt een boete en de fakkers kopen geen broodjes meer bij hem voor de klanten. Ook al hield de bakker alle bakkersvakbladen bij. Volgde hij elke relevante bakkerscursus. Kreeg hij zelden een klacht en waren alle klanten eigenlijk gewoon alleen maar heel erg tevreden over zijn service en producten.

Maar Miriam, waarom tekenen die bakkers dan die fakking-contracten? Nou, omdat bijna alle klanten in het land hun boodschappengeld uitbesteed hebben bij de fakkers, dus ze hebben het gevoel dat ze wel moeten. En onderhandelen over een ander soort contract dan? Nee, helaas. Take it or leave geldt in dit land. En waarom doen ze samen dan niet iets die bakkers? Allemaal niet de fakking-contracten tekenen? Ja, dat kan, maar is in de praktijk lastig. Want prijsafspraken zijn verboden en bakkers zijn ook gewoon mensen zagen we al. En mensen zijn soms bang. Bang voor hun eigen boterham en die van hun gezin en die van hun personeel. En dat is hun goed recht.

Misschien voelde je ‘m al, maar zo kan het dus gebeuren dat de bakker langzaam verandert in een stakker. Een stakker die aan het eind van elke werkdag onzeker is. Niet over zijn producten of klanttevredenheid, maar over of ie aan alle regeltjes in zijn contract heeft voldaan. Juist de gepassioneerde bakkers, die willen investeren in hun vak, in hun producten en in hun klantenservice hebben het moeilijk. Zij willen maatwerk bieden en volgen daarom misschien niet precies de standaardrecepten van de fakkers.

En óók niet precies de standaardrecepten van de bakkersberoepsverenigingen, -kwaliteitsregisters en -keurmerken trouwens. Want die zijn er óók nog en blijken geregeld lekker en gezond op papier, maar eenmaal afgebakken helaas vaak ook al droog en taai. Goede bakkers branden op. Geven op. Of verzamelen al hun moed en zeggen toch hun fakker-contract maar op om hun hart te kunnen volgen.

Jemig. Wat een gek land hè? Het land van de bakkers en de fakkers. Maar ik zal het je sterker vertellen, ik kom voor mijn werk toevallig ook vier dagen per week in zo’n land. Fysioland. Daar werkt het precies zo. En dan heb je daar vlakbij nog verloskundigenland en diëtistenland. En nog allerlei andere landen waar de gekte van ‘het systeem’ ook is toegeslagen. In die landen noemen ze de fakkers “zorgverzekeraars”. Inderdaad, omdat ze hun klanten verzekeren van zorg. Niks minder, maar ook zeker niks meer. En tegen welke prijs dat is de vraag. Zorgverzekeraars doen goede dingen, maar hebben te veel macht gekregen van de politiek en dus van ons allemaal. Ze hebben de zorg in hun greep en verdienen daar goed geld aan. Natuurlijk willen ze dat zo houden en daarom gaat in het zorgsysteem van nu zoveel kostbare tijd verloren aan grip houden. En dat hóeft dus niet, want daar gíng het helemaal niet om. Het ging erom of mens 1 en mens 2, de klant en de bakker, de patiënte en haar fysio, tevreden zijn met hun deal. De zorgverzekeraar is de lachende derde, die afspraken met zowel de patiënte als de fysio heeft. Dubbele afspraken. Dubbele agenda.

Transparantie. Kwaliteit. Daar kún je niet tegen zijn, maar papieren tijgers zijn het geworden. Laat maar los. Alles is door supersnelle communicatie en (social) media namelijk toch al zo transparant als wat. Tevreden tot het tegendeel getwitterd is. En kwaliteit. Wat is dat dan?? Iedere professional in Nederland is toch inhoudelijk, maar ook op het gebied van reflecteren en communiceren zo goed geschoold, dat we gewoon mogen vertrouwen op zijn/haar kwaliteit? En ja natuurlijk glipt er af en toe ergens wel eens een prutser of een raddraaier tussendoor. Ik ben niet naïef, die heb je overal. Maar geen enkele fysio heeft het vak gekozen voor het geld. Zij die dat wel deden hebben in de opleiding al iets niet begrepen en hebben fysioland al lang verruild voor een plek buiten de behandelkamer. Maak je over hen geen zorgen. We moeten uitgaan van het goede. Aan het eind van de dag zijn we allemaal mensen. En aan het begin van de dag ook. En dat moet altijd de basis zijn. Niemand van ons komt hier levend uit. Laten we het samen gewoon een beetje relaxed hebben tussentijd.

Het snijdt als ik hoor dat goede fysio’s zich na lang aarzelen personal trainer gaan noemen. Ook al niet voor het grote geld, maar zodat zij dan wél maatwerk kunnen leveren. Ik hoor goede diëtisten overwegen verder te gaan als gewichtsconsulente. Psychologen als coaches en verloskundigen als doula. Het is jezelf moeten diskwalificeren om te kunnen excelleren. Omgekeerde wereld. Zonde.

Enfin. Ik ben er dus he-le-maal klaar mee. Maar dat schreef ik twee kantjes geleden al. Nu weet je ook waarom en misschien herken je inderdaad mijn gevoel en snap je mijn overwegingen. Misschien niet. Mag ook. Ik ben een goede fysio. Ik versta mijn vak en heb oog voor ethiek. Ik vind dat niet meer dan normaal. En ik vind het dan dus ook niet meer dan normaal, dat ik gewoon op mijn eigen manier kan werken tegen een voor mijn producten/ diensten normale vergoeding. Ik ga ervoor zorgen dat ik niet opbrand of opgeef en begin daarom in de loop van 2019 bij mijn nieuwe huis mijn eigen winkel. Een fysiopraktijk/trainingsruimte voor moeders (in spé), waar je net als bij de kapper, de pedicure óf de gewone Hollandse bakker zelf moet betalen, maar potverdimme wat gaat het er fijn worden. Een zaak waar kneiterhard gewerkt wordt. Maar zonder onnodige irritatie. Zonder onnodige administratie. En vooral ook zonder zoete broodjes. Eerlijke warme broodjes gaan het worden. En niks anders. Geen contracten. Gewoon survival of the fittest. En ik ben toevallig behoorlijk fit kan ik je zeggen.

Liefs, Miriam

PS. LAATSTE SERIEUZE NOOT VOOR DE MAMA’S VAN DE AFDELING INKOOP THUIS In het najaar gaan de zorgverzekeraars hun strijd om jou en jouw gezin weer beginnen. Trap er niet in. Ze beloven jou iets anders dan waarvoor ze de zorgverleners bij het kruisje laten tekenen. Ik ben niet de enige die daarom contractvrij gaat werken. Ik ken veel goede collega’s van binnen en buiten de fysiotherapie, die helemaal klaar zijn met het keurslijf en bij wie zorg dus ook niet meer ‘zomaar’ uit de aanvullende verzekering komt. Wees kritisch en kijk -als je de luxe hebt dat je kúnt kiezen- welke opties er zijn. Wat zit al in de basis. En wat wil je nog aanvullend? Een restitutiepolis als aanvullende verzekering (factuur van zorgverlener naar keuze zelf betalen en daarna indienen bij zorgverzekeraar, wat je terug krijgt varieert) of gewoon zelf een potje maken kan ook een prima optie zijn. Zorgverzekeraars bestaan dankzij jou en zijn helaas lang niet altijd zorgverbeteraars.