Zo. Nieuw jaar. Nieuw bedrijf. Neeee, dat moet je natuurlijk niet elk jaar doen! Maar in 2018 kwam het gewoon ff zo uit. De cursusorganisatie waarvoor ik les gaf werd verkocht. En ik besloot samen met superfijne collega Ellen om niet mee te gaan in de verkoop, maar ons eigen pad te gaan. Het pad van de kersverse “Women’s Health Academy”.
“Academy” dat klinkt als “opleiden”. En JA dat is het ook hoor. Delen is vermenigvuldigen. Life long learning. Ik hou ervan. En “Women’s Health”. Tja dat klínkt natuurlijk als een soort glossy met überstrakke-burpee-challengende-bananenbrood-bakkende vrouwen, maar het is éigenlijk gewoon Engels voor “Vrouwengezondheid”. Niks meer, maar zéker ook niks minder. Want vrouwengezondheid is iets heel anders dan mannengezondheid. En andersom. Gezondheid is geen “bewoner”. Geen “ouder”. Geen “reiziger”. Gezondheid is niet genderneutraal. Gezondheid is juist super genderspecifiek. Genderneutrale gezondheid is een sp(r)ookje.
Hoe dat allemaal zo specifiek gekomen is, daar kunnen we natuurlijk een mooi evolutionair boompje over opzetten. Maar belangrijker is denk ik gewoon hoe het NU met de verschillen is. En dan vooral niet om daar zuur of soft of verongelijkt over te doen hoor, want ik voel me hier in Nederland héél erg gelijk aan mannen. En ik krijg heus ook dezelfde kansen. Die ik vervolgens met mijn vrouwenbrein misschien niet allemaal pak, want ik wil óók om 14.45 uur op het schoolplein staan en óók verjaardagskaarten sturen naar iedereen en óók gezellige dingen op schaaltjes in huis hebben én én én... Maar goed, nooit naar dus, want ik hóu ook echt heel erg van mannen en hoe ze zijn en wat ze doen. Van voetbal hou ik. Van bier. En van drie weken per maand niet moeilijk ouwehoeren. Heerlijk. Maar van binnen ben ik dus -of ik nou wil of niet- natuurlijk toch écht gewoon een compleet andere fabriek dan bijvoorbeeld mijn eigen man. En mijn dochter is een andere fabriek dan mijn zoons. Dat beseffen en alert zijn op de consequenties daarvan is belangrijk, want dat draagt enorm bij aan het behoud van je eigen Prachtige (Vrouwen)Gezondheid en aan die van je dochter(s)/ nichtje(s) etc.
Mijn eigen vrouwengezondheid begon -net als die van jullie- in de pubertijd. Toen werden hormonen the big shit. Ik begon (gelukkig) te menstrueren. Werd wat ‘hormotional’. En kreeg een vrouwenbouw: borsten en een breder bekken. Superfunctioneel om te baren dat bekken. Minder om mee te rennen en voetballen, want het zorgt voor een wat andere kniehoek en daardoor voor bijvoorbeeld meer knieblessures dan bij de mannen. Daar had Moeder Natuur vooraf ff geen rekening mee gehouden... geeft niet. Maar des te belangrijker wel dat onder andere daarover nu heel veel bekend is uit onderzoek. Met wat extra vrouwspecifieke trainingstips kunnen we veel blessureleed voorkomen.
Na de puberbusiness kreeg ik een vriend met wie ik, na het huisje en het boompje en -wie kent het niet- het nodige gestoei met de pil, ook heel erg graag “beestjes” wilde. Dat lukte eerst een jaartje (lees/voel: eeuwigheid) niet, maar nét toen de gynaecoloog ons beider fabrieksprocessen wilde gaan laten checken was het opeens toch al zo ver. Fantastisch! ‘WE’ kregen een baby en in de 4 jaar daarna kwamen er zonder enig oponthoud nog zomaar twee baby’s achteraan. Drie zwangerschappen. Drie bevallingen. Niemand, maar dan ook NIEMAND komt daar zonder pijntjes doorheen en ik dus ook niet. Vrouwenpijntjes. Fysiek. Mentaal. Van onder. Van boven. Man, man, vooral na mijn derde kind zaten er aan beide kanten behoorlijk wat steken los zal ik maar zeggen… Pittig zat, maar dat gebeurt. Dat is vrouwspecifieke gezondheid. En gelukkig is het op alle fronten helemaal goed gekomen hoor, don’t worry, maar ik weet niet hoe het was gelopen zonder deskundige professionals. Ik heb het getroffen. En ik hoop maar dat dat ook zo zal gaan met wat mij als vrouwmensch mogelijk nog allemaal te wachten staat. We leven langer dan mannen. Maar ook langer in slechte gezondheid. Hopelijk heb ik ook geluk straks als ik uitgebloe(i)d ben in de overgang en bij de klachten die dat mogelijk teweeg brengt. Tref ik het met mijn botten die vanaf nu al ongeveer (36) gestart zijn met brozer te worden? Brozer dan de meeste mannenbotten. Belast(te) ik ze genoeg van meisje tot nu om ze zo sterk als mogelijk te laten zijn? Hope so. En hoe zal het gaan met eventuele gewrichtsklachten? Ik maak er -alleen omdat ik vrouw ben- 2x meer kans op dan mijn man. En dan mijn potentiële hartinfarct. Hopelijk hoor ik bij de 46% van de vrouwen waarbij het infarct wél als zodanig herkend en dus behandeld gaat worden en niet bij de 54% bij wie ie wordt gemist. Bij de mannen nog altijd veel snellere en duidelijker diagnoses op hartgebied. Survival of the fastest. En ik hoop dat ik ook geluk heb dan met medicatie die ik t.z.t. misschien nodig heb en met de eventuele bijwerkingen daarvan. Vaak zijn medicijnen getest op mannen en daardoor nog niet altijd even voorspelbaar in hun uitwerking bij vrouwen. En mocht ik onverhoopt tot de (hele) grote groep vrouwen behoren die borst- of een gynaecologische kanker krijgt… Hoeveel geluk, kennis en kunde ga ik dan ervaren van professionals?
Ik denk erover na en ik laat het maar weer los. Ik kan er namelijk niets mee. Het enige dat ik kan, is zelf zo goed en gezond mogelijk leven naar het meest recente evidence en me inzetten voor een optimale Women’s Health voor ons allemaal. Nou… en laat dat nou gewoon zijn wat ik in 2018 ga doen!* Superleuk. Ik heb er zin in.
En misschien heb jij ook wel zin gekregen van dit blogje? Misschien werk je in de zorg of in de sport -of je hebt op een andere manier te maken met vrouwspecifieke gezondheid- en heb je ideeën voor opleidingen en train-de-trainer dagen? Ik hoor het heel graag van je. Delen is vermenigvuldigen. Dankjewel alvast!
*) Tenzij mijn man mannengriep krijgt. Dan leg ik alles even neer om er voor hem te zijn.
Comments