"Tja... En dan moeten we elkaar nu dus even heel diep in de ogen gaan kijken..." Hij had MRI, CT, foto's, alles bekeken en besproken. Het plan om me te helpen lag tussen ons in op zijn bureau. En nu wilde hij 'officieel' van me horen dat ik besefte wat ik aan ging: een grote operatie met een lange-adem-revalidatie. Ik keek. Helder blauw, zag ik. Hij keek ook. Weet niet precies wat ie zag, maar het moet iets vastberadens groens geweest zijn. In elk geval zagen we beide meer dan voldoende om daarna te tekenen samen voor de aanstaande ingreep en voor "Restklachten". Hij -de orthopeed- en ik gingen voor betere kniefunctie voor nu en voor later. Maar dit wás geen goeie knie. En dat zou het ook nooit meer worden. Daar was ie heel duidelijk in. En tijdens de operatie -vandaag precies een jaar geleden- werd dat nog ff een stukkie duidelijker. Want er was een tegenvallertje kreeg ik al mee op de OK. Ik zal het moment dat de stilte viel onder de operateurs en er achter het doek op en neer gelopen werd van m'n been naar de computer en terug, niet zo snel vergeten. Ze zouden me later bijpraten zeiden ze en ik voelde dat dit ook niet echt het moment was om verder vragen te stellen. De leuke anesthesieassistent bij mijn hoofdeind voelde dat kennelijk ook en pakte vakkundig het gesprek op waar we in zaten. Over de opmars van privéklinieken. En hoe leuk het was om daar steeds met een ander team van ZZP'ers te schabbelen voor -nu- de renovatie van zijn achtertuin. En dat het zo mooi werd, zo lekker met de zomer op komst. Enfin, ik was blij voor de man. Kletste gezellig mee. En besloot het verder maar ff af te wachten. De harde boodschap dat er vooral aan m'n knieschijf meer schade was dan vooraf op beeld te zien was geweest. En dat dit een knie was die niet meer zou gaan hardlopen. Kwam na een paar uurtjes aan m'n bed op de verpleegafdeling. Met de grootste empathie en zorgvuldigheid gebracht overigens door de blauwe ogen. Maar daarom niet minder kl*te als je gewoon heel erg graag loopt. En als dat weer kunnen oppakken toch eigenlijk wel het/ mijn belangrijkste doel was van het aangaan van de hele verbouwing. Gelukkig besloot ik nog diezelfde avond in datzelfde bed -eigenwijze sportfysio als ik ben en na een appje met minstens zo wijze collega Jan- om me niet te gaan laten (af)leiden door voorspellingen. Er is nul bewijs dat veel 'slijtage' gelijk staat aan veel (pijn)klachten of aan 'nooit meer dit of dat kunnen'. Dus gewoon maar eens beginnen met revalideren strakjes. En dan zouden we stap voor stap wel zien waar het schip -eventueel- zou stranden. Na de eerste zes weken niks, konden we aan de bak en het herstellen ging echt super vlot. Ik had al snel veel minder klachten dan pre-operatief en de eerste hardloopmetertjes konden na verloop van tijd inderdaad worden gemaakt. Geen verwachtingen of doelen verder. Maar geen pijn, geen vocht en gewoon relaxed. Dus wat ging, dat ging. Heerlijk! We bouwden verder en het ging allemaal lekker tot ik na een maand of vijf -eind september was het- zonder verdere reden in pijn kreeg in m'n scheenbeen. Gerommel van de schroeven die daar geplaatst waren bleek de oorzaak te zijn, maar het was nog te vroeg om ze er ook echt al uit te halen. Lang verhaal kort, het begin van een best wel nare zes weken met heel veel zitten. En aanleiding voor een nieuwe operatie half november. Die ging snel, zonder verrassingen, helemaal top. De scheenbeenpijn was vrijwel gelijk weg en op dag 5 kon ik de oefenzaal alweer in om eindelijk weer iets te gaan maken van het spaghetti-beentje. Hele fijn knettergemotiveerde weken waren dat. Helaas wel alleen maar drie. Toen verstapte ik me met de slappe hap in een onbewaakt momentje en was ik weer een heel stuk terug bij af. Niemand kon er wat aan doen. Niks geks gedaan. Ik was gewoon in m'n eigen achtertuin. Maar dit decemberkadootje zorgde voor nieuw letsel. En heeft gemaakt dat er nu nog/ weer weinig écht vanzelf gaat eigenlijk. De stabiliteit is matig en hij is onbetrouwbaar. Als ik m'n hoofd erbij heb dan gaat er heel erg veel. Korte periodes van weer rennen, sprongvormen en een soort van voetballen en tennissen zijn er zeker geweest en heb ik van genoten. Met ook nauwelijks last van m'n knieschijf trouwens (dus... ;)). Maar juist precies als ik weinig pijn heb om me te herinneren; als 't leuk en ontspannen wordt -en daar hou ik nou net van, wie niet?- dan ben ik 'm kwijt. Ga ik er doorheen. Komen het vocht, de pijn, de vastlopers. En zijn we weer dagen/ weken verder voordat ie terug is waar ik was gebleven en we weer verder kunnen bouwen. Dat is vier keer goed gebeurd in de periode van december tot nu. En elke keer ben ik weer net zo boos en teleurgesteld en baal ik van mezelf dat ik er weer ben ingetrapt. Verder heb ik -nu ik toch ff los ga- onderweg ook nog een zenuwprobleempje in m'n knieholte, een pijntje in m'n kniepees en wat andere minor problems kado gekregen, die de opbouw een beetje in de weg zaten en zitten. Maar daar zit schot in nu en ik ga er vanuit dat die gewoon met de tijd weer net zo gaan als dat ze gekomen zijn. Vanzelf. Op korte termijn nog een derde stabiliserende ingreep zou de knie goed doen, is de inschatting van de professionals. En ik waardeer het enorm dat er zo met me wordt meegedacht en snap ook wat het waarschijnlijk oplevert. Maar de rest van de Miriam is er dus gewoon echt nog ff helemaal niet aan toe. Die voelt hoe een investering dat weer gaat zijn. Dat er ook dán er geen garanties zijn op het resultaat en een ongecompliceerd verloop. En dat dit hoe dan toch een knie blijft met restklachten, dat staat al vooraf vast. Heb ik zelf(s) voor getekend.
En weet je, meest van de tijd loopt het dus ook wel zo en ben ik verre van boos of teleurgesteld. Gewoon een blijmoedig mens. Dan geniet ik van lekker weer m'n ding doen met mijn gezin en andere gezellige mensen. Van het werken met 'mijn meiden'. Van het roeien met de maten. Zélfs van het elke dag oefenen en het 3x p.w. trainen. Ook als ik in de file sta naar de Veen. Ook als wéér terug moe(s)t naar start en de hoofdtrainer noodgedwongen wéér aankomt diezelfde veel te blauwe k*tkussentjes, die ik al tig keer uitgespeeld heb (respect ook aub voor zijn geduld!). En ook als ik wéér naar diezelfde roze handdoek loop te kijken om de display van m'n fiets of crosstrainer niet te hoeven zien (ik ga een andere handdoek nemen bedenk ik me nu, waar zo'n verhaaltje opschrijven al niet goed voor is). Altijd is het namelijk toch weer goed voor het lijf en het hoofd achteraf. Ook stomme oefeningen kunnen doen is niet vanzelfsprekend heb ik geleerd. Alles beter dan zitten. EN ik voel dus ook écht dat er nog zoveel winst te halen is met training, met hopelijk iets minder (harde) setbacks de komende tijd. Daar ga ik voor. Ingreep drie heb ik dus voorlopig voor me uitgeschoven en we gaan nog eventjes door op deze weg. Want het duurt allemaal langer dan lang wel. Maar mijn adem is toevallig nog veel langer. #mijnietbellen
Nou, tot zo ver de beetje jammere samenvatting toch wel, van een (te weinig) bewogen jaartje. Twijfel natuurlijk ook altijd onwijs in hoeverre ik zulk persoonlijk gezeik moet delen. Maar alleen maar de leuke dingen en mijlpalen laten zien is ook niet fair. Hopelijk is het lezen over het feit dat het ook bij fysio's/ juffen/ glas-half-vol-mensen niet altijd van een leien dakje gaat helpend voor iemand. Al is het er maar eentje. En verder is dit voor mijzelf een logisch moment om een keer goed terug te kijken (liever vooruit altijd). Om nog één keer met de benen/billen bloot te gaan. En om een punt te zetten achter het netjes en eerlijk delen van het #teampatient verhaal. Ik zal het highlight laten staan op Instagram, maar dit is de laatste post. De laatste van een verhaal dat 11.000 euro van o.a. jouw geld heeft gekost (dat zijn inderdaad twee buikwandcorrecties, maar die moeten mensen zelf betalen ja - laten we blijven zeggen hoe oneerlijk dat is!!). Dus je hebt gewoon ook f*kking recht op een bedankje en op verantwoording in een net jaarverslag ;) MAAR... heel graag sluit ik uiteraard toch gewoon positief af. Want daar hou ik nu eenmaal van en ondanks alle gedoetjes was het ook écht oprecht een heel erg fijn jaar hoor! Een jaar waarin ik hartstikke dankbaar was/ ben voor al het meedenken/ meehelpen/ meeleven/ meelezen. Waarin ik veel geleerd heb over mezelf en mijn veerkracht, die op sommige momenten van echt heel ver moest komen, maar er altijd toch gewoon weer was. Waarin ik vanaf de andere kant gezien heb hoe mooi mijn vak is en de zorg in het algemeen. En waarin ik verder goddank lekker gezond ben. Want het is echt niet leuk allemaal. En het is vermoeiend. En het belemmert me in wie ik ben. En dat mág gezegd. Maar gelukkig is het nog steeds gewoon alleen maar een knie, dus werkelijk helemaal niks te klagen deze meid. (punt)
댓글